«Η θεολογία των χριστιανών κατέστρεψε τη γη».

Ιωάννης Ζηζιούλας Μητροπολίτης Περγάμου

Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών δήλωσε ότι: «Η θεολογία των χριστιανών κατέστρεψε τη γη».

Τη δήλωση αυτή έκανε στο διεπιστημονικό συνέδριο με θέμα «Οικολογική Δυναμική και Ανθρώπινη φύση» που διοργανώθηκε στους Δελφούς, από την Πολιτιστική Ολυμπιάδα τη Δελφική Εταιρεία.

Η αντίστροφη μέτρηση για το περιβάλλον, αρχίζει με την εντολή του θεού στους πρώτους ανθρώπους «Αυξάνεστε και πληθύνεστε και κατακυριεύσατε την γη» που ερμηνεύτηκε «Σαν δικαίωμα του ανθρώπου να είναι εξουσιαστής της κτίσεως» και καταλήγει: «Η θεολογία οφείλει να συμβάλλει στην επίλυση του οικολογικού προβλήματος καθώς αυτή το δημιούργησε» (Νέα 16/9/2002).

Αν κρίνουμε από τα διάφορα σκάνδαλα που ξεσπούν στην εκκλησία, είτε οικονομικά, είτε σεξουαλικά, είτε κοινωνικά, σημαίνει ότι το θρησκευτικό συναίσθημα έχει αμβλυνθεί στην εποχή μας αφού οι ίδιοι οι θεϊκοι μεσίτες αμαρτάνουν.

Υπάρχει βέβαια και το θρησκόληπτο ποίμνιο, το οποίο είναι πιο φανατικό από το ιερατείο, συντηρεί τις ιερές αυθαιρεσίες των ιερωμένων και τις λογικές τους. «Εκκλησιάζεται, νηστςεύει, ανάβει μεγάλες λαμπάδες στην εκκλησία τη μεγάλη εβδομάδα, γονυπετεί στην εκκλησία μπροστά στους άλλους, ξενυχτάει στην εκκλησία τη μεγάλη εβδομάδα, όταν ακούει την καμπάνα να χτυπά κάνει τον σταυρό του, παραδέχεται τη βασκανία, έτσι του είπε ο παπάς. Αποφεύγει το 13, τη μαύρη γάτα, τα κοράκια, ανάβει το καντήλι στο σπίτι του και πιστεύει ότι οι κακοί βρυκολακιάζουν.......Ο καλός χριστιανός μισεί μέχρι θανάτου τους αλλόθρησκους και όσους δεν πιστεύουν ότι και αυτός. Θεωρεί τη θρησκεία κτήμα του και πιστεύει με σιγουριά ότι τα λόγια τα δικά του είναι λόγια του θεού» (Ανδρ. Λασκαράτος).

Ο Χριστός, ο Βούδας, ο Μωάμεθ ήταν οραματιστές του θεϊκού μεγαλείου και φανταζόταν έναν κόσμο καλύτερο και όχι έτσι όπως τον κατάντησαν οι Ιεράρχες, οι Ραββίνοι, οι Μουλάδες και οι Χομεϊνίδες. Οραματιζόταν έναν κόσμο που όλα τα ανθρώπινα πλάσματα θα είχαν θέση κάτω από τον ήλιο και όχι έναν κόσμο κατ’επίφαση χριστιανικό, που θα δοκιμάζει τα όπλα τους πάνω στα κεφάλια μικρών παιδιών.

Αφού το ιερατείο δεν ντράπηκε να αγιάσει στυγερούς εγκληματίες, ψυχοπαθείς προφήτες, γυναίκες έκφυλες και πόρνες των ιπποδρομίων, τότε εμείς που δεν σκοτώσαμε κανέναν δεν έχουμε ανάγκη σωτηρίας, είμαστε σωσμένοι από μόνοι μας. Δεν είμαστε αμαρτωλοί και δεν χρειαζόμαστε θεϊκούς μεσίτες.

Στο όνομα του Χριστού η εκκλησία διέπραξε ανομολόγητα εγκλήματα, επειδή κάποιοι αμφισβητούσαν τη γύμνια του δόγματος της. ‘Ενα δόγμα δύσκαμπτο και εκδικητικό, ένα δόγμα χωρίς λογική και ειρμό, παραφουσκωμένο με θεϊκούς τερατωδίες και θρησκευτικές παραφορές.

Στην απέναντι πλευρά βρίσκεται η ελληνική θρησκεία, της ελευθερίας, της αγάπης, του στοχασμού, του γέλιου και της χαράς της ζωής, που δεν μίσησε κανέναν, δεν εκδικήθηκε κανένα, γιατί δεν ζητούσε οπαδούς και στρατευμένους.

Αντίθετα το χριστιανικό δόγμα ήθελε υποτακτικούς και δούλους του κυρίου, γι’αυτό είχε την έμπνευση να προσεταιριστεί αναρχικά στοιχεία και κακοποιούς, για να μπορεί να τους κατευθύνει εναντίον εκείνων που διαφωνούσαν μαζί του. Για τον λόγο αυτό οι ‘Ελληνες θεωρούσαν τους χριστιανούς άθεους και υποκριτές που επιβραβεύουν τις εγκληματικές φύσεις και τον υπόκοσμο.

Ο Ελληνισμός σαν κοσμοθεωρία σήμαινε ήθος, τρόπος ζωής, ηθικές αξίες, αγωγή με ηθικά πρότυπα, ώστε να μην γίνεται η κοινωνία αγέλη. Σήμαινε ελευθερία του ατόμου και δημοκρατία του κράτους. Σε κάθε γωνιά της  γης οι μεγάλοι άνδρες και διανοούμενοι εξέφραζαν αισθήματα θαυμασμού και αγάπης για την Ελλάδα εκτός από το χριστιανικό ιερατείο που ξεθεμελίωνε κάθε τί το ελληνικό.

Το 1821 ο Λουδοβίκος έγραψε: «Ω Ελλάδα πατρίδα ενδοξοτάτων ηρώων, αγλάισμα μουσών, μητέρα αμίμητων τεχνών, του κόσμου θαυμασμός».

Ο Ιωάννης Βίκελμαν έλεγε ότι, «Για να γίνει κάποιος άνθρωπος έχει ανάγκη πρώτα να γίνει ‘Ελληνας» και όχι χριστιανός, για τον οποίον ο δημοσιογράφος Βασίλης Ραφαηλίδης έγραψε: «Χριστιανός γίνεσαι μ’ένα βάφτισμα, ‘Ελληνας γίνεσαι μόνο με τη γνώση».

Επομένος αυτοί που ξερίζωσαν τον Ελληνισμό δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι άνθρωποι. Ο Ιμέριος έλεγε «Μέγιστον και κάλλιστον το υπό ήλιο γένος των Ελλήνων» και οι χριστιανοί τους έσφαζαν για να τους αφανίσουν. Με ποιά αφύσικη αλχημεία γεννήθηκε ο ακαταλαβίστικος όρος «Ελληνοχριστιανισμός» ; Πώς μας προέκυψε τέτοια πλάνη; Θα το διαπιστώσουμε στα επόμενα κεφάλαια.

Η περίοδος της εβραϊκής θεοκρατίας τελειώνει. Οι  ‘Ελληνες πρέπει να πάρουν θέση στην αφετηρία εκκίνησης για την αναβίωση του ελληνικού στοχασμού. ‘Εχουμε ιερό χρεός να γκρεμίσουμε τους κακούς εαυτούς μας. Να στρέψουμε την καρδιά και την ψυχή μας στον ‘Ολυμπο. Να αναβαπτίσουμε το πνεύμα μας στο αθάνατο φως του ελληνικού στοχασμού. Να αναστήσουμε τα ιερά λευκά μάρμαρα μας. Να ρίξουμε στο πυρ του εξαγνισμού τη θρησκευτική βαρβαρότητα του ασιατισμού και του μισανθρωπισμού.

Η αγία γη των Δελφών δεν έπαψε ποτέ να καταυγάζει το ιερό φως της. Τα ιερά νάματα της Κασταλίας πηγής είναι ικανά για να ξεπλύνουν το αίμα από το πάναγνο σώμα της Ελλάδας μαζί και τη συσσωρευμένη θρησκευτική μιζέρια της  θεοφοβίας. Να εξαγνίσουν την ψυχή μας, να προστατέψουν την ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά μας. Να σταματήσουν τη βεβήλωση των ιερών μας από τους νεοβαρβάρους. Να αφανίσουν τον ψυχικό γεροντισμό του Νεοέλληνα και να αξιώσουν να σταματήσει η ύβρις του εβραιοχριστιανισμού κατά της Ελλάδας. Δύο χιλιάδες χρόνια είναι αρκετά.

Καιρός είναι ο λαθρομετανάστης Γιαχβέ που μισεί όλο τον κόσμο, να επιστρέψει στην πατρίδα του. Είδαμε το πρόσωπο του και δεν ταιριάζει καθόλου στη νεοελληνική αισθητική.

Κεφάλιο από το βιβλίο του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗ

« Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΡΑΦΕΙ»

 Για περισσότερες πληροφορίες: Πληκτρολογείστε <<ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΕΘΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ»

For more information, Google <<HELLENIC NATIONAL RELIGION AND FAITH >>

Τα αρχαία Μεγάλα Παναθήναια και οι τελετές τους!!ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΛΑΔΑ ΑΘΗΝΑ

ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ!!! ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΗ ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ !!

21 Ιου 2011

5 Σχόλια

Τα αρχαία Μεγάλα Παναθήναια και οι τελετές τους!!ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΛΑΔΑ ΑΘΗΝΑ

Καιρός να επιστρέψουν οι Έλληνες στις προγονικές γιορτές και να πετάξουν στα σκουπίδια όλες τις Εβραϊκές!! Η εορτή των Παναθηναίων τελούνταν κατά τη διάρκεια του Εκατομβαιών, πρώτου μήνα του αθηναϊκού ημερολογίου, το καλοκαίρι (μέσα Ιουλίου-μέσα Αυγούστου). Η πομπή τελούνταν στις 28 του μήνα, ημέρα των γενεθλίων της θεάς. Κάθε τέσσερα χρόνια όμως, ξεκινώντας από την αναδιοργάνωση της εορτής το 566 π.Χ. από τον επώνυμο άρχοντα Ιπποκλείδη, τελούνταν με ιδιαίτερη λαμπρότητα τα Μεγάλα Παναθήναια, που περιλάμβαναν τότε θρησκευτικές τελετουργίες και αθλητικούς αγώνες.

Η εορτή των Μεγάλων Παναθηναίων αφορά ιδιαίτερα την Αγορά της Αθήνας, καθώς το μεγαλύτερο τμήμα της πομπής διέτρεχε το εμπορικό και διοικητικό κέντρο της πόλης, μέσω της λεγόμενης Παναθηναϊκής Οδού. Επιπροσθέτως, μια σειρά αθλητικών και μουσικών αγώνων, καθώς και δευτερεύοντα επεισόδια κατά τη διάρκεια της πομπής αφορούν κτήρια και σημεία της Αγοράς. Ταυτόχρονα, πρόκειται με ασφάλεια για το πλέον μαρτυρημένο θρησκευτικό γεγονός που συνδέεται με την Αγορά, αλλά και την καλύτερα γνωστή εορτή του αθηναϊκού κράτους. Στοιχεία για την εορτή είναι γνωστά από την Αρχαϊκή ως τη Ρωμαϊκή περίοδο.
Η εορτή αποκτά ιδιαίτερη λαμπρότητα κατά τη διάρκεια της αρχής των γιων του Πεισιστράτου, και ιδιαίτερα του Ιππάρχου (527-514 π.Χ.), και αργότερα την περίοδο του Περικλή, που ως αθλοθέτης το 442 π.Χ. έχτισε το Ωδείο. Την ίδια περίπου εποχή η παναθηναϊκή πομπή απεικονίστηκε στην ιωνική ζωφόρο του Παρθενώνα. Ιδιαίτερη λαμπρότητα όμως είχε η εορτή των Μεγάλων Παναθηναίων και κατά την Ελληνιστική περίοδο, με τη συμμετοχή ακόμη και βασιλέων από τα ελληνιστικά βασίλεια της Ανατολής.
Η διάρκεια της εορτής είναι άγνωστη. Με βάση τις τελετές και τους διάφορους αγώνες, πρέπει να υπολογίσει κανείς τουλάχιστον τρεις ημέρες. Κατά πάσα πιθανότητα όμως χρειαζόταν μία ολόκληρη εβδομάδα για την ολοκλήρωση όλων των αγωνισμάτων. Σε πρόσφατη μελέτη υποστηρίχθηκε ότι η εορτή με τα μεθεόρτια πρέπει να κρατούσε 8 ημέρες, από τις 23 ως τις 30 του μήνα, διάστημα κατά το οποίο η εκκλησία του δήμου δε φαίνεται να συνεδριάζει. Το 2ο αι. μ.Χ., σύμφωνα με το ρήτορα Αίλιο Αριστείδη, η διάρκεια της εορτής ήταν τετραήμερη. Μήνες πριν, η πόλη έστελνε σε όλες τις ελληνικές πόλεις της Ελλάδας, της Ασίας και της Ιταλίας, ειδικούς αγγελιαφόρους, τους σπονδοφόρους, για να καλέσουν τους Έλληνες να συμμετάσχουν. Στην Ελληνιστική περίοδο, οι αγγελιαφόροι ταξίδευαν ως τον Περσικό κόλπο και τη Βόρεια Αφρική.
Η εορτή των Μεγάλων Παναθηναίων, όπως και κάθε άλλη μεγάλη εορτή, περιλάμβανε την πομπή, που κατέληγε στο ιερό της θεάς. Σημαντικό στοιχείο της πομπής όμως ήταν και η περιφορά του πέπλου ως την Ακρόπολη, όπου και έντυνε το ξόανο της θεάς που φυλασσόταν στο Ερέχθειο. Το φόρεμα της θεάς ήταν έτσι και αλλιώς ένα μοναδικό, εξαιρετικό αντικείμενο, που ύφαιναν οι εργαστίναι (εργάτριες), οι οποίες ανήκαν στις αριστοκρατικότερες οικογένειες της πόλης. Το υφάδι στηνόταν από τις ιέρειες και τις αρρηφόρους εννέα μήνες πριν, κατά τη διάρκεια της εορτής των Χαλκείων. Ο μάλλινος πέπλος ήταν ιστορημένος, δηλαδή διακοσμημένος, με θέματα από τη γιγαντομαχία (μάχη Γιγάντων και ολύμπιων θεών για την εξουσία), και ιδιαίτερα τη μάχη της Αθηνάς με τον Εγκέλαδο. Είχε ζωηρά χρώματα (μπλε και κίτρινο αναφέρουν οι πηγές) και αποτελούσε αντικείμενο θαυμασμού. Κάθε τέσσερα χρόνια ανανεωνόταν. Με την κατασκευή του κολοσσιαίου αγάλματος της θεάς, ο πέπλος απέκτησε τεράστιες διαστάσεις και πήρε θέση ιστίου ενός μεγάλου πλοίου τοποθετημένου σε ρόδες, με πλήρωμα ιερείς και ιέρειες με χρυσά και πολύχρωμα στεφάνια. Το άρμα-πλοίο συρόταν από το Δίπυλο ως το Ελευσίνιο. Σε εκείνο το σημείο ο πέπλος κατέβαινε και μεταφερόταν στα χέρια ως το ιερό της Αθηνάς στην Ακρόπολη, ενώ το άρμα-πλοίο φυλασσόταν στον Άρειο Πάγο, όπου το είδε ο Παυσανίας καθΆ οδόν προς την Ακρόπολη. Η τελετή αυτή μαρτυρείται στον 4ο αι. π.Χ. και πιθανόν να μην αποτελούσε τμήμα των κλασικών Παναθηναίων.
Στο κέντρο της ζωφόρου του Παρθενώνα, πάνω από την ανατολική είσοδο του ναού, απεικονίζεται ένα σύμπλεγμα πέντε μορφών: δύο μικρά κορίτσια προσεγγίζουν από τα αριστερά μια μεγαλόπρεπη γυναίκα, που συνήθως ταυτίζεται με την ιέρεια της Αθηνάς. Κάθε κορίτσι έχει στο κεφάλι του ένα σκαμνί και πάνω του ένα μαξιλάρι. Πλάτη με πλάτη με τη θεά, ένας γενειοφόρος άνδρας διπλώνει με τη συνεργασία ενός υπηρέτη το μεγάλου μεγέθους ύφασμα του πέπλου.
Τα Μεγάλα Παναθήναια ήταν η καλύτερη ευκαιρία για την πόλη της Αθήνας να επιδείξει το μεγαλείο της. Ολόκληρο το σώμα των κατοίκων της, πολίτες, γυναίκες και μέτοικοι, όλων των ηλικιών, αλλά και αγήματα των συμμάχων πόλεων, συμμετείχαν στην πομπή, απολαμβάνοντας διακριτούς ρόλους.
Την οργάνωση της εορτής αναλάμβαναν οι αθλοθέται, δέκα τον αριθμό. Η θητεία τους διαρκούσε 4 χρόνια, αλλά δεν είχαν καμία άλλη αρμοδιότητα. Επιλέγονταν με κλήρο, ένας από κάθε φυλή. Ο ρόλος τους ήταν να οργανώσουν την πομπή, τους μουσικούς, γυμνικούς και ιππικούς αγώνες, να κανονίσουν τα σχετικά με την κατασκευή του πέπλου και των επάθλων και να τα προσφέρουν. Δειπνούσαν δημοσία δαπάνη στη Θόλο, αρχίζοντας τις τελικές προετοιμασίες από την 4η ημέρα του μήνα.
Η πομπή κατευθυνόταν από τις εσχατιές της πόλης στο θρησκευτικό της κέντρο. Σημείο εκκίνησης, ήδη από την Αρχαϊκή περίοδο, ήταν η περιοχή του Κεραμεικού εκτός του τείχους της Αθήνας, ενώ κατά τον 5ο αι. π.Χ. οι συμμετέχοντες στην πομπή συγκεντρώνονταν στο λεγόμενο Πομπείο, όπου φυλάσσονταν και τα ιδιαίτερα εμβλήματα και αντικείμενα που ήταν απαραίτητα για την εκπλήρωση των διαφόρων τελετουργιών προς τιμήν της θεάς. Η πομπή εισερχόταν στην Αγορά από τη βορειοδυτική γωνία και κατόπιν έστριβε προς τα Ν-ΝΑ, διασχίζοντας το φαρδύ δρόμο (10-20 μ.) που είναι γνωστός ως Παναθηναϊκή Οδός, ως την Ακρόπολη. Η Παναθηναϊκή Οδός πλακοστρώθηκε μόλις τη Ρωμαϊκή περίοδο.
Επικεφαλής της πομπής τοποθετούνταν μαζί με τους ιερείς, οι κανηφόροι, κόρες από τις πλέον αριστοκρατικές οικογένειες, οι οποίες κουβαλούσαν στην κεφαλή το λεγόμενο κανούν, ένα καλάθι με προσφορές από σπόρους και κλαδιά. Πίσω τους περπατούσαν οι διφροφόροι, κρατώντας σκαμνιά και παρασόλια, πιθανότατα για να υπηρετούν τις κανηφόρους κατά τη διάρκεια της πομπής. Οι κανηφόροι πρέπει να ήταν ιδιαίτερα φροντισμένες, με πλούσια ενδύματα και πολύτιμα κοσμήματα. Την εποχή του Λυκούργου το αθηναϊκό κράτος παρείχε χρυσά κοσμήματα σε 100 κανηφόρους.
Στις πρώτες θέσεις της πομπής τοποθετούνταν τιμητικά και οι εργαστίνες. Επιγραφές αναφέρουν ότι μπορεί να εργάζονταν ως και 100 γυναίκες το χρόνο για την κατασκευή του πέπλου της θεάς, αν και στη ζωφόρο του Παρθενώνα, η ομάδα αυτή αντιπροσωπεύεται από τέσσερις κόρες που βαδίζουν με άδεια χέρια. Πλάι τους συναντά κανείς κόρες που κρατούν αγγεία, καθώς και ένα λιβανιστήρι, εξαρτήματα απαραίτητα για τη θυσία.
Η ζωφόρος του Παρθενώνα τονίζει ιδιαίτερα την παρουσία των νέων έφιππων Αθηναίων και των γενειοφόρων πάνοπλων ανδρών πάνω σε τέθριππα άρματα. Κατά τη διάρκεια της πομπής, στο κέντρο της Αγοράς, έδιναν μια ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη παράσταση, κατεβαίνοντας από το άρμα που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η άσκηση ονομάζεται αποβατικός αγών και οι συμμετέχοντες αποβάτες. Εναλλακτικά έχει προταθεί η άποψη ότι οι αποβάτες απλώς συνδύαζαν τη μεταφορά με άρμα με τον ένοπλο δρόμο, δηλαδή σε κάποιο σημείο της διαδρομής (στο Ελευσίνιο) κατέβαιναν από το άρμα και συνέχιζαν να τρέχουν ως το σημείο τερματισμού πεζοί. Σύμφωνα με φιλολογικές μαρτυρίες, το αγώνισμα αυτό τελούνταν ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα ιππικά αγωνίσματα στο χώρο της Αγοράς. Οι γραπτές πηγές σχετικά με την πομπή πάντως εστιάζουν περισσότερο σε πεζοφόρα τμήματα που παρελαύνουν παρά σε έφιππους και σε άρματα.
Στην πομπή συμμετείχαν και οι γέροντες, οι λεγόμενοι θαλλοφόροι, οι οποίοι επιλέγονταν με κριτήριο την ομορφιά τους. Αυτοί πορεύονταν κρατώντας χλωρά κλαδιά, μάλλον από τις ελιές της Αθηνάς. Οι μη Αθηναίοι πολίτες, οι μέτοικοι, λάμβαναν μέρος και αυτοί. Οι νεότεροι, εφόσον δεν είχαν το δικαίωμα να συμμετέχουν ανάμεσα στα ένοπλα τμήματα της πορείας, μετέφεραν δίσκους με προσφορές, φορώντας πορφυρά ενδύματα. Είναι οι λεγόμενοι σκαφηφόροι. Οι δίσκοι, από ασήμι ή χαλκό, ήταν περιουσία του κράτους. Περιείχαν γλυκίσματα και κυψέλες. Οι κόρες των μετοίκων μετέφεραν αγγεία για νερό, ενώ οι απελεύθεροι δούλοι και άλλοι βάρβαροι κρατούσαν κλαδιά βελανιδιάς. Όσο για τους συμμάχους και τους Αθηναίους αποίκους και κληρούχους, συμμετείχαν στην πομπή με αντιπροσωπεία η οποία πρόσφερε στη θεά έναν ταύρο και μια πανοπλία. Οι σύμμαχοι υποχρεώθηκαν από νόμο του 426/425 π.Χ. να συμμετέχουν. Στον 4ο αι. π.Χ., φαίνεται πως μόνο οι άποικοι των Αθηνών συμμετείχαν στην πομπή.
Η πομπή δεν ακολουθούσε μια ευθύγραμμη πορεία προς την Ακρόπολη, αλλά σταματούσε σε αρκετά σημεία της Αγοράς, σε ιερά και βωμούς, για την τέλεση χορών και προσφορών. Το γεγονός αυτό αναφέρεται από τον Ξενοφώντα, για τον ύστερο 5ο/πρώιμο 4ο αι. π.Χ., αλλά δεν είναι επακριβώς γνωστά όλα τα σημεία που γίνονταν στάσεις.
Η κατάληξη της πομπής στην Ακρόπολη ακολουθούνταν από θυσία στο βωμό μπροστά στον Παρθενώνα, τουλάχιστον από τα μέσα του 5ου αι. π.Χ. Στα 425 π.Χ. περίπου, ο αριθμός των σφαγίων ήταν τεράστιος, αν σκεφθεί κανείς μόνο τις 400 αποικίες και τις συμμάχους πόλεις που συμμετείχαν υποχρεωτικά στην εορτή. Η ίδια η πόλη ξόδευε ένα αρκετά μεγάλο ποσό για τη θυσία μεγάλου αριθμού βοδιών και αγελάδων. Εξάλλου, έχει υποστηριχθεί βάσιμα η άποψη ότι το όνομα του μήνα προέρχεται από τα 100 σφάγια που προσφέρονταν στη θεά κατά τη διάρκειά του.
Το κρέας τεμαχιζόταν και μοιραζόταν αρχικά στους αξιωματούχους και στα σημαντικότερα τμήματα της πομπής (κανηφόροι), ενώ το υπόλοιπο μαγειρευόταν και προσφερόταν στο λαό, όχι όμως στην Ακρόπολη, αλλά στον Κεραμεικό, όπου είχε αρχίσει η πομπή.
Η φωτιά αναβόταν από το δαυλό του νικητή μιας αξιοπερίεργης λαμπαδηδρομίας. Ξεκινούσε από το βωμό του Έρωτα στην Ακαδημία, έξω από το Δίπυλο, και μάλλον τερμάτιζε στην αρχή της ανηφόρας της Ακρόπολης. Η συνολική απόσταση ήταν περίπου 3 χλμ., γιΆ αυτό και αποκαλείται από κάποιους συγγραφείς ο «μακρός δρόμος». Ο νικητής του αγωνίσματος έπαιρνε μια υδρία και 30 δρχ. Το έθιμο ανάγεται πιθανόν στην εποχή του Πεισιστράτου, που έχτισε το συγκεκριμένο βωμό.
Οι αθλητικοί αγώνες διεξάγονταν αρχικά στο χώρο της Αγοράς, προτού μεταφερθούν, γύρω στο 330 π.Χ., στο στάδιο που έχτισε ο Λυκούργος στην περιοχή του Ιλισού. Στο βόρειο τμήμα της Αγοράς έχει ανακαλυφθεί η θεμελίωση ενός σημείου εκκίνησης, με θέσεις για 10 δρομείς, που έτρεχαν κατά μήκος της Παναθηναϊκής Οδού (που για αυτό το λόγο αποκαλούνταν επίσης και δρόμος). Εκατέρωθεν της οδού έστηναν οι νικητές (φυλές ή άτομα) αναθήματα που μνημόνευαν τις νίκες τους στα Παναθήναια (ακόμη και αν τα αγωνίσματα λάμβαναν χώρα στο Στάδιο, το Ωδείο ή τον Ιππόδρομο, δηλαδή εκτός Αγοράς).
Περιλάμβαναν τα εξής αγωνίσματα: το στάδιο (αγώνα δρόμου), το πένταθλο (δίσκος, ακόντιο, άλμα, δρόμος, πάλη), την πάλη, την πυγμαχία και το παγκράτιο. Υπήρχαν τρεις ηλικιακές κατηγορίες: αγόρια, αγένειοι νέοι, άνδρες. Επίσης, πιθανόν από τον 4ο αι. π.Χ. να υπήρχε και ο δρόμος των οπλιτών.
Οι ιππικοί αγώνες αποτελούσαν ακόμη ένα σημαντικό αγωνιστικό στοιχείο της εορτής, στην οποία η παρουσία έφιππων νέων, όπως τουλάχιστον μαρτυρά η ζωφόρος των Παναθηναίων, ήταν ιδιαίτερα τονισμένη. Χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που ήταν ανοικτοί σε όλους και όσους που προορίζονταν μόνο για τους Αθηναίους πολίτες. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν ο αγώνας αναβατών και οι αγώνες συνωρίδων και τεθρίππων, σε δύο υποκατηγορίες, για άλογα και πουλάρια. Τα αγωνίσματα που απευθύνονταν αποκλειστικά στους Αθηναίους, τα λεγόμενα πολεμιστήρια, περιλάμβαναν τον αποβατικό αγώνα, τον ακοντισμό αφΆ ίππου, κούρσα με στρατιωτική ενδυμασία σε άρμα και άλογο, και πομπή με συνωρίδα. Ένα ιδιαίτερο αγώνισμα ήταν μια ψεύτικη μάχη ιππικού, η «αντιππασία». Τα περισσότερα από αυτά τελούνταν στον ιππόδρομο της Αθήνας, που από τον 5ο αι. π.Χ. βρισκόταν κάπου στο Νέο Φάληρο.
Τα ομαδικά αθλήματα, στα οποία διαγωνίζονταν οι δέκα φυλές της Αττικής, είχαν επίσης ιδιαίτερη θέση στο αθλητικό πρόγραμμα των Μεγάλων Παναθηναίων. Κυριότερο ήταν το αγώνισμα του πυρριχίου, δηλ. του ένοπλου χορού που χόρεψε για πρώτη φορά η Αθηνά για να γιορτάσει τη νίκη των θεών επί των Τιτάνων. Και εδώ υπήρχαν οι τρεις ηλικιακές κατηγορίες που συναντάμε στα ατομικά αθλήματα. Το επόμενο άθλημα ήταν αυτό της ευανδρίας, ένα είδος καλλιστείων για αγόρια, μια αποκλειστικά αθηναϊκή ιδιαιτερότητα. Κάθε φυλή συμμετείχε με μια ομάδα απαρτιζόμενη από τους πιο εντυπωσιακούς της νέους. Το ύψος και η σωματική δύναμη, καθώς και η ομορφιά, έπαιζαν σημαντικό ρόλο. Η λεμβοδρομία τελούνταν μάλλον στον Πειραιά, και συγκεκριμένα από το κύριο λιμάνι ως το λιμάνι της Μουνιχίας.
Η εορτή περιλάμβανε, από την εποχή του Ιππάρχου, ραψωδικούς αγώνες, με το διαγωνισμό των ραψωδών στην από στήθους απαγγελία ραψωδιών από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Ο κάθε ραψωδός έπρεπε να συνεχίσει από εκεί που σταματούσε ο προλαλήσας, έτσι ώστε κατά τη διάρκεια του αγώνα να ακουστεί ολόκληρο το έπος. Οι μουσικοί αγώνες ήταν επίσης ιδιαίτερα σημαντικοί. Από το 442 π.Χ. όμως, όταν ο Περικλής ίδρυσε το Ωδείο που είναι γνωστό με το όνομά του, στη νότια κλιτύ της Ακρόπολης, όλοι οι καλλιτεχνικοί αγώνες μεταφέρθηκαν εκεί. Παλαιότερα όμως τελούνταν στην Αγορά, περίπου στο μέσο της μεγάλης πλατείας, σε ένα σημείο που αποκαλείται ορχήστρα. Έχουν βρεθεί οπές στις οποίες έμπαιναν οι πάσσαλοι που στήριζαν τις ξύλινες κερκίδες, τα λεγόμενα ικρία. Τραγικές παραστάσεις παρουσιάζονταν, υπό τη μορφή τετραλογιών, στο Θέατρο του Διονύσου.
Για τα έπαθλα πολύτιμες πληροφορίες παρέχουν επιγραφές και οι λεγόμενοι παναθηναϊκοί αμφορείς. Πρόκειται για τα έπαθλα των αγώνων, αμφορείς πήλινοι, διακοσμημένοι με τη μελανόμορφη τεχνική, γεμάτοι λάδι από τις ιερές ελιές της Αττικής στον Ελαιώνα, οι οποίες σύμφωνα με την παράδοση προέρχονταν από την πρώτη ελιά που φύτεψε η ίδια η Αθηνά στην Αττική. Μόνο οι μουσικοί λάμβαναν διαφορετικό έπαθλο. Οι κιθαρωδοί έπαιρναν χρυσοποίκιλτα στεφάνια αγριελιάς και χρηματικά έπαθλα. Αναλόγως με τη θέση κατάταξης στο διαγωνισμό, ποίκιλλαν η αξία του στεφανιού και το ύψος του χρηματικού ποσού. Οι αυλωδοί έπαιρναν κάπως χαμηλότερης αξίας έπαθλα και χρηματικά ποσά, ενώ στους μονωδούς άρπας και αυλού δίνονταν μόνο στεφάνια.
Οι δύο πρώτοι νικητές των αθλητικών αγώνων λάμβαναν έπαθλα που κυμαίνονταν από 60 ως 5 αμφορείς. Στα ιππικά αγωνίσματα τα έπαθλα ήταν μεγαλύτερα. Στα ομαδικά αγωνίσματα έπαθλο έπαιρνε μόνο η νικήτρια ομάδα. Στον πυρρίχιο και στο διαγωνισμό της ευανδρίας η νικήτρια ομάδα έπαιρνε ένα βόδι και 100 δρχ. Την εποχή του Αριστοτέλη, οι διαγωνιζόμενοι της νικήτριας ομάδας στην ευανδρία λάμβαναν και μία ασπίδα.
Σύμφωνα με μια πρόσφατη θεωρία, το πρόγραμμα της εορτής ήταν το εξής:1η ημέρα: Μουσικοί και ραψωδικοί αγώνες2η ημέρα: Αθλητικοί αγώνες αγοριών και αγένειων νέων3η ημέρα: Αθλητικοί αγώνες ανδρών4η ημέρα: Ιππικά αγωνίσματα5η ημέρα: Ομαδικά αγωνίσματα ανά φυλή6η ημέρα: Λαμπαδηδρομία και παννυχίδα (ολονυκτία). Πομπή και θυσία7η ημέρα: Αγώνας αποβατών και λεμβοδρομία8η ημέρα: Βραβεία, εορτασμοίΔεν υπήρχαν θεωρεία ή κερκίδες, πλην ενός περιορισμένου τμήματος στη θέση όπου τον 4ο αι. π.Χ. ανεγέρθηκε ο Ναός του Πατρώου Απόλλωνος. Στα μέσα του 3ου αι. π.Χ., ο φιλομακεδόνας πολιτικός Δημήτριος, απόγονος του Δημητρίου Φαληρέως, ανέγειρε ένα βάθρο ψηλότερο από τη Στοά των Ερμών, προκειμένου να μπορέσει η Κορίνθια εταίρα που ήταν ερωμένη του να παρακολουθήσει την πομπή των Παναθηναίων, γεγονός που προκάλεσε αγανάκτηση.

Άλλες πηγές!!
Παναθήναια
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Δρομείς των Παναθηναίων, περ. 530 π.Χ.

Πίνακας περιεχομένων

Η παράδοση της γιορτής
Εορτασμός

	παίδες				αγένειοι
	Έπαθλο Α' θέση		Έπαθλο Β' θέση		Έπαθλο Α' θέση		Έπαθλο Β' θέση
Στάδιο	50	αμφορείς	10	αμφορείς	60	αμφορείς	12	αμφορείς
Πένταθλο	30	αμφορείς	6	αμφορείς	40	αμφορείς	8	αμφορείς
Πάλη	30	αμφορείς	6	αμφορείς	40	αμφορείς	8	αμφορείς
Πυγμή	30	αμφορείς	6	αμφορείς	40	αμφορείς	8	αμφορείς
Πανκράτιο	40	αμφορείς	8	αμφορείς	50	αμφορείς	10	αμφορείς

παίδες	αγένειοι	άνδρες
Δόλιχος	Στάδιον	Δόλιχος
Στάδιον	Πένταθλον	Στάδιον
Δίαυλος	Πάλη	Δίαυλος
Πάλη	Πυγμή	Ίππιος
Πυγμή	Παγκράτιον	Πένταθλον
Παγκράτιον		Πάλη
		Πυγμή
		Παγκράτιον
		Οπλίτες

	Έπαθλο Α' θέση		Έπαθλο Β' θέση
ίππων πολικώ ξεύγει	40	αμφορείς	8	αμφορείς
ίππων ξεύγει αδηφάγω	140	αμφορείς	40	αμφορείς
πολεμιστηρίοις ίππω κέλητι νικώντι	16	αμφορείς	4	αμφορείς
πολεμιστηριοις ίππων ξεύγει νικώντι	30	αμφορείς	6	αμφορείς
ζεύγει πομπικώ νικώντι	4	αμφορείς	1	αμφορέας
αφ ίππου ακοντίζοντι	5	αμφορείς	1	αμφορέας

Εορταστικό πρόγραμμα

Τα Παναθήναια ήταν αρχαία ελληνική γιορτή των Αθηνών αφιερωμένη στη θεά Αθηνά η οποία λάμβανε χώρα στην πόλη κάθε τέσσερα χρόνια. Για τους πολίτες της Αθήνας ήταν το σημαντικότερο γεγονός του χρόνου, αλλά δε θεωρούνταν τόσο σημαντικό όσο αυτό των ολυμπιακών αγώνων. Χωριζόταν στα Μικρά και στα Μεγάλα Παναθήναια.
Η λέξη Παναθήναια σημαίνει «γιορτή για όλους τους Αθηναίους», δηλαδή για όλους τους κατοίκους της Αττικής. Στους αρχαιότερους χρόνους, οι κάτοικοι της Αθήνας, δηλαδή οι κάτοικοι της περιοχής γύρω από την Ακρόπολη γιόρταζαν τα «Αθήναια». Όταν ο Θησέας ένωσε τους δήμους της Αττικής και όρισε την Αθήνα ως πρωτεύουσα, η γιορτή αυτή επεκτάθηκε έτσι ώστε να ταιριάζει στον τώρα μεγαλύτερο ρόλο της Αθήνας, και ονομάστηκε «Παναθήναια», δηλαδή για όλους τους κατοίκους της νεοσύστατης διοικητικής περιοχής.
Ο θεσμός των Αθήναιων χάνεται στην προϊστορία και αρχικά ήταν μηνιαία θυσία που γινόταν στα τέλη του κάθε μήνα προς τιμή της Αθηνάς και του Εριχθόνιου που μετατράπηκε αργότερα σε τελετή με εορταστικό χαρακτήρα και γινόταν δύο φορές το χρόνο. Μία στα τέλη του Εκατομβαιώνα (τα Αθήναια) και μία στα τέλη του Πυανεψιώνα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι οι μικρές μηνιαίες θυσίες γίνονταν προς τιμή του φιδιού της Ακρόπολης, του Ερεχθέα. Μυθικός ιδρυτής των Αθήναιων ήταν σύμφωνα με την παράδοση ο Εριχθόνιος.
Στις αρχαιότερες πηγές η εορτή αναφέρεται με το όνομα «Παναθήναια» και «Παναθήναια τα μεγάλα», ενώ στους μεταχριστιανικούς αιώνες συνηθίζεται το όνομα «τα μεγάλα Παναθήναια». Μόνο πολύ λίγες αναφορές έχουμε και για «μικρά Παναθήναια». Ιδρυτής των μεγάλων Παναθηναίων είναι ο Πεισίστρατος.
Σε ένα έγγραφο της εποχής του Λυκούργου τα Παναθήναια ονομάζονται «Παναθήναια τα κατ' ενιαυτόν», ενώ αλλού συναντάμε τον χαρακτηρισμό «Πεντετερίς».
Τα Παναθήναια γιορτάζονταν λοιπόν κάθε χρόνο, ενώ κάθε τέσσερα χρόνια γίνονταν τα «Παναθήναια τα μεγάλα». Επειδή και οι ιέρειες του ναού της Αθηνάς ονομάζονταν έτσι, δηλαδή «πεντετερίδες», υποθέτουμε ότι η εκλογή τους ήταν μέρος της τελετής των μεγάλων Παναθηναίων.
Από επιγραφές που έχουν διασωθεί ξέρουμε ότι τα μεγάλα Παναθήναια γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια και συγκεκριμένα έχουμε αναφορές για τα έτη 410/9 π.Χ. (έτος του Γλαύκιπου, 346/5 π.Χ. (το έτος του Αρχία και 338/7 π.Χ. (έτος του Χαίροντα. Ακολουθούσαν λοιπόν την τετραετή περίοδο των Ολυμπιακών αγώνων και συγκεκριμένα γίνονταν το τρίτο έτος.
Λίγο πριν από την ανατολή του ήλιου γινόταν η «Πομπή των πέπλων».
Επίσης στα μεγάλα Παναθήναια γίνονταν αθλητικοί και μουσικοί αγώνες με απονομή βραβείων.
Το πρώτο βραβείο τραγουδιού με συνοδεία κιθάρας ήταν ένα χρυσό στεφάνι με σχήμα φύλων δάφνης αξίας 1000 δραχμών που συνοδευόταν με αμοιβή 500 δραχμών σε μετρητά. Τα υπόλοιπα βραβεία ήταν αξίας 1200, 600, 400 και 300 δραχμών αντιστοίχως.
Τα δύο πρώτα βραβεία για τραγούδι με συνοδεία αυλού ήταν 300 και 100 δραχμές αντίστοιχα.
Το πρώτο βραβείο για μουσική κιθάρας (χωρίς τραγούδι) ήταν χρυσό στεφάνι αξίας 500 δρχ. και 300 δρχ. μετρητά. Το είδος και η αξία του δεύτερου βραβείου δεν διασώζεται. Το τρίτο βραβείο ήταν 100 δρχ. μετρητά.
Για μουσική αυλού (χωρίς τραγούδι) υπήρχαν επίσης δύο βραβεία. Το πρώτο ήταν ένα στεφάνι.
Είναι φανερό ότι στον διαγωνισμό τραγουδιού και μουσικής μεγαλύτερη σημασία δίνονταν στο τραγούδι και την κιθάρα. Οι καλλιτέχνες που παρουσίαζαν την τέχνη τους ήταν σολίστες που παρουσίαζαν αποσπάσματα αποκλειστικά από τα έργα του Ομήρου, ενώ μια μοναδική εξαίρεση αποτελούσε το κομμάτι «Περσείς» του Χοιρίλου στο οποίο εξυμνείτο η νίκη των Αθηναίων κατά των Περσών. Άλλα κείμενα δεν επιτρεπόταν.
Εκτός από τον μουσικό διαγωνισμό γινόταν και μουσική «συναυλία», η οποία ήταν μουσική παράσταση χωρίς διαγωνισμό και στην οποία παίρναν μέρος δύο αυλιστές. Η συναυλία ήταν καινοτομία και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των Παναθηναίων.
Περί των γυμναστικών αγώνων έχουμε μια επιγραφή του 4ου αι. π.Χ. που αναφέρει τα αγωνίσματα και τα έπαθλα, τα οποία τα μετρούσαν σε αμφορείς ελαιόλαδου. Πρόκειται για τους αγώνες της νεολαίας. Μέχρι την εποχή του Πινδάρου η νεολαία αγωνίζονταν σε μία ομάδα, τους «παίδες». Αργότερα όμως χωρίστηκε στους νεαρότερους «παίδες» και τους μεγαλύτερους «αγένειους». Για τους ενήλικες δεν αναφέρει τίποτα η επιγραφή αυτή. Ίσως το τμήμα της επιγραφής που αναφερόταν στους ενήλικες να καταστράφηκε με την πάροδο των αιώνων.

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΗΘΙΚΟΣ ΑΥΤΟΥΡΓΟΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΩΝ!!!

Ιησούς:Όποιος δεν πιστέψει σ'εμένα φέρτε τον μπροστά μου και ΣΦΑΧΤΕ τον!!Αυτά τα λόγια αγάπης είπε στους οπαδούς του ο Ιησούς και αυτοί εκτέλεσαν τις εντολές του!!Στο όνομα του Ιησού έγιναν οι μεγαλύτερες ανθρωποκτονίες στην ιστορία της ανθρωπότητας!!Τι να γράψει κανείς για την "ιερά" εξέταση που έστειλε στην πυρά εκατομμύρια ανθρώπους,για τον μεσαίωνα που όποιος ψιθύριζε κάτι ενάντια στον ιουδαιοχριστιανισμο τον έστελναν στην κρεμάλα!!Στη σφαγή εκατομμυρίων Ελλήνων και την καταστροφή του ελληνικού πολιτισμού!!Αυτά τα βασανιστήρια που υποτίθεται ότι πέρασε ο μυθικός Ιησούς δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που έκαναν οι οπαδοί του στους ανθρώπους που αντιστεκόντουσαν στην ιουδαιοχριστιανικη αιμοσταγή αίρεση.Αν υπήρχε έστω ένα ίχνος αλήθειας στα μυθεύματα των ιουδαιοχριστιανικων γραφών περί του Ιησού θα έπρεπε αυτός να είχε παρέμβει για να σταματήσει την αιματοχυσία στο όνομά του!!Στην αντίθετη περίπτωση είναι και αυτός ένοχος για τα εκατομμύρια ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ της ιουδαιοχριστιανικης αίρεσης και πρέπει να καταδικαστεί ως ο μεγαλύτερος ηθικός εγκληματίας στην ιστορία της ανθρωπότητας!!

Κατακλυσμός τιμώμενων Ιουδαίων στο ελληνικό εορτολόγιο.

Κατακλυσμός τιμώμενων Ιουδαίων στο ελληνικό εορτολόγιο.

Τρίτη, 19 Ιουλίου 2011 02:27 | Συντάχθηκε απο τον/την Καλόπουλος | |

Κατακλυσμός τιμώμενων Ιουδαίων στο ελληνικό εορτολόγιο.

Γιορτές Ιουδαίων στον Ιουδαιο-χριστιανισμό!
ΕΙΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, ΕΙΤΕ ΙΟΥΔΑΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ!

Αναλογίσου μόνον πόσους εβραίους τιμάς (εορτάζεις) κατ’ έτος (ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ): Ενδεικτικώς αναφέρω:

Τήν 1η τού έτους εορτάζεις τήν «περιτομή τού Κυρίου» (τό ότι ο Μανώλης – Χριστός- έκοψε, ως γνήσιος εβραίος, ΜΗ ΕΛΛΗΝ, τό πετσάκι από τό «τσουτσούνι» του τό εορτάζεις).

Τήν 17η Ιανουαρίου εορτάζεις καί τιμάς τόν άγριο Θεοδόσιο, τόν σφαγέα 15.000 Θεσσαλονικέων

Τήν 30η Ιανουαρίου εορτάζεις τήν μνήμη τών υβριστών τού Ελληνισμού (τρείς «ιεράρχες», ανθέλληνες εβραιολάτρες)

Τήν 21η Φεβρουαρίου τόν Τιμόθεο καί τόν Ευσταθειο Αντιοχείας (ΜΗ ΕΛΛΗΝΕΣ)

Τήν Κυριακή τής ορθοδοξίας (κακοδοξίας) οι χριστιανοί ιερείς καταρώνται καί αφορίζουν τόν Ελληνισμό (όπως κάνουν συνεχώς καί αδειαλλήπτως από το 776 μΝΧ)

Τήν 18η Μαρτίου εορτάζεις τόν Κύριλλο, πατριάρχη Αλεξανδρείας, τόν φονιά (ηθικό αυτουργό) τής Ελληνίδος φιλοσόφου ΥΠΑΤΙΑΣ.

Τήν 28η Μαρτίου τούς Ιλαρίωνα καί Ηρωδιανό (ΜΗ ΕΛΛΗΝΕΣ, Ιουδαίους)

Μία εβδομάδα πρίν τό ΠΕΣΑΧ εορτάζεις τόν, δήθεν ανεστημένο, Λάζαρο (εβραίος)

Τό ΠΕΣΑΧ, όπως θά έχης πληροφορηθή είναι εορτή αμιγώς εβραϊκή – ιουδαϊκή (επέτειος τής, αιματηρής γιά τού Αιγυπτίους, εξόδου τών εβραίων από τήν Αίγυπτο)

Τήν 29η Απριλίου τόν ευαγγελιστή Μάρκο (Εβραίος)

Τήν 9η Μαϊου τόν προφήτη Ησαϊα (Εβραίος)

Τήν 25η Μαίου: Σαμαρείτιδος Γ, Εύρεσις τιμ. Κεφαλής Ιωάννου προδρόμου, λέει τό ημερολόγιο (εβραίοι)

Τήν 11η Ιουνίου τόν Βαρθολομαίο καί τόν Βαρνάβα (εβραίοι – Ιουδαίοι)

Τήν 14η Ιουνίου εορτάζεις τόν προφήτη Ελισσαίο (αυτόν πού κατά τήν βίβλο κατηρράσθη κάποια παιδάκια πούτόν κορόϊδευαν καί βγήκε μία αρκούδα από τό παρακείμενο δάσος καί κατεσπάραξε 41 παιδάκια! Τόσο άξιζε η φαλάκρα τού «αγίου» Ελισσαίου!!!

Τήν 24η Ιουνίου τά γενέθλια τού Προδρόμου (ξανά αυτός ο Ιουδαίος)

Τήν 30η Ιουνίου τήν σύναξι τών δώδεκα αποστόλων (ολοι τους Ιουδαίοι – Εβραίοι)

Τήν 13η Ιουλίου τούς «πατέρες» τή Δ’ οικουμενικής συνόδου

Τήν 22η Ιουλίου τήν Μαρία τήν Μαγδαληνή (ιουδαία)

Τήν 9η Αυγούστου τόν απόστολο Ματθία (Ιουδαίος καί αυτός)

Τήν 29η Αυγούστου, πάλι ο Πρόδρομος (αποτομή τιμ. κεφαλής) ! Θά ήταν πολύ σπουδαίος εβραίος ο τύπος!

Τήν 4η Σεπτεμβρίου, τόν προφήτη Μωυσή (εβραίος)

Τήν 5η Σεπτεμβρίου, ο Ζαχαρίας, ο πατέρας τού Προδρόμου,... (εβραίος)

Τήν 8η Σεπτεμβρίου τήν γένεσι τής θεοτόκου, τής Μαρίας, (φυσικά εβραίας)

Τήν 9η Οκτωβρίου τόν Αβραάμ (προπατωρ σου , αλλά καί νταβατζής τής γυναικαδελφής του Σάρας) καί τόν Λώτ (τόν αιμομίκτη καί βιαστή τών ανηλλίκων θυγατέρων του)

Τήν 15η Νοεμβρίου τιμάς τους Γουρία, Σαμμωνά, Άββο,

Τήν 16η Νοεμβρίου τόν απόστολο Ματθαίο

Τήν 3η Δεκεμβρίου εορτάζεις τόν εβραίο προφήτη Σοφόνιο,

Τήν 19η Δεκεμβρίου ......σού βρήκα πολλούς:

19/12 - Προπατόρων Αγίων. [Ααρών Προφήτης, Άβελ Δίκαιος, Αβιά Βασιλεύς, Αβιούδ Δίκαιος, Αβραάμ Πατριάρχης, Αδάμ Προπάτωρ, Αζώρ Δίκαιος, Αμιναδάβ Δίκαιος, Αμμών Βασιλεύς, Άννα Προφήτις, Αράμ Δίκαιος, Αρφαξάδ Δίκαιος, Ασά Βασιλεύς, Ασήρ Πατριάρχης, Ασινέθ Δικαία, Άχαζ Βασιλεύς, Αχείμ Δίκαιος, Βενιαμίν Πατριάρχης, Βοόζ Δίκαιος, Γαδ Πατριάρχης, Δαβίδ Προφήτης, Δαν Πατριάρχης, Δανιήλ Προφήτης, Δεβόρρα Δικαία, Έβερ Δίκαιος, Εζεκίας Βασιλεύς, Ελεάζαρ Δίκαιος, Ελιακείμ Δίκαιος, Ελιούδ Δίκαιος, Ενώς Δίκαιος, Ενώχ Δίκαιος, Εσθήρ Δικαία, Εσρώμ Δίκαιος, Εύα προμήτωρ, Ζαβουλών Πατριάρχης, Ζαρά Δίκαιος, Ζοροβάβελ Δίκαιος, Θάρρας Δίκαιος, Ιακώβ Πατριάρχης, Ιακώβ υιός Ματθάν Δίκαιος, Ιάρεδ Δίκαιος, Ιάφεθ Δίκαιος, Ιεσσαί Δίκαιος, Ιεχονίας Βασιλεύς, Ιησούς Ναυή Δίκαιος, Ιούδας Πατριάρχης, Ιουδίθ Δικαία, Ισαάκ Πατριάρχης, Ισάχαρ Πατριάρχης, Ιωάθαμ Βασιλεύς, Ιώβ Δίκαιος, Ιωράμ Βασιλεύς, Ιωσαφάτ Βασιλεύς, Ιωσήφ Πατριάρχης, Ιωσήφ ο Μνήστωρ Δίκαιος, Ιωσίας Βασιλεύς, Καϊνάν υιός Ενώς Δίκαιος, Καϊνάν υιός Αρφαξάδ Δίκαιος, Λάμεχ Δίκαιος, Λεία Δικαία, Λευΐ Πατριάρχης, Μαθουσάλας Δίκαιος, Μαλελεήλ Δίκαιος, Μανασσής Βασιλεύς, Μαρία αδελφή Μωυσέως Δικαία, Ματθάν Δίκαιος, Μελχισεδέκ Δίκαιος, Μωσής Προφήτης, Ναασσών Δίκαιος, Νάθαν Προφήτης, Ναχώρ Δίκαιος, Νεφθαλείμ Πατριάρχης, Νώε Δίκαιος, Οζίας Βασιλεύς, Παίδες τρεις, Ραγάβ Δίκαιος, Ραχήλ Δικαία, Ρεβέκκα Δικαία, Ροβοάμ Βασιλεύς, Ρουβίμ Πατριάρχης, Ρουθ Δικαία, Σαδώκ Δίκαιος, Σάλα Δίκαιος, Σαλαθιήλ Βασιλεύς, Σαλμών Δίκαιος, Σαμουήλ Προφήτης, Σαραφθία Δικαία, Σάρρα Δικαία, Σερούχ Δίκαιος, Σηθ Δίκαιος, Σημ Δίκαιος, Σολομών Προφήτης, Σουμανίτις Δικαία, Συμεών Πατριάρχης, Σωσάννα Δικαία, Φάλεκ Δίκαιος, Φαρές Δίκαιος, Ωβήδ Δίκαιος, Ωρ Προφήτης]

Πόσοι εκ τών ανωτέρω ΔΕΝ είναι Ιουδαίοι;

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που στο ετήσιο ελληνικό εορτολόγιο δεσπόζουν δεκάδες Σύριοι, Μεσοποτάμιοι, Καππαδόκες, και εκατοντάδες Παλαιστίνιοι άγιοι και αναλογικά απουσιάζουν σχεδόν εντελώς οι Έλληνες! Δε είναι λοιπόν διόλου τυχαίο, που οι ετήσιες διατεταγμένες εορτές των Ελλήνων είναι κατειλημμένες από όλους τους ήρωες της Παλαιάς Διαθήκης. Κάποιοι το θέλησαν ακριβώς έτσι!

Παραθέτω ακόμα έναν μικρό κατάλογο από παλαιοδιαθηκικούς προφήτες των οποίων την μνήμη εορτάζει ο Έλληνας σήμερα: Μαλαχίας, 3/1ου. Ζαχαρίας, 8/2ου Ιωσήφ, 13/4ου. Ιερεμίας, 1/5ου. Ιώβ, 6/5ου. Ησαΐας, 9/5ου. Ελισσαιέ, 14/6ου. Αμώς, 15/6ου. Ηλίας, 20/7ου. Ιεζεκιήλ, 23/7ου. Των 7 Μακκαβαίων, 1/8ου(!). Μιχαίας, 14/8ου. Σαμουήλ, 20/8ου. Ιη-σούς του Ναυή, 1/9ου. Μωυσής, 4/9ου. Ζαχαρίας, 5/9ου. Ιωνάς, 21/9ου. Ισαάκ (22/9ου. Βαρούχ, 28/9ου.
Αβραάμ και Λωτ, 9/10ου. Ωσηέ, 17/10ου. Ιωήλ, 19/10ου. Αχιά (προφήτης επί Ιεροβωάμ!)12/11ου. Αβδιού, 19/11ου. Ναούμ, 1/12ου. Αβακούμ, 2/12ου. Σοφονίας, 3/12ου. Άννα (η μητέρα του προφήτη Σαμουήλ!),
9/12ου. Κυριακή του Αβραάμ,
11/12ου. Αγγαίος, 16/12ου. Δανιήλ και Σεδράχ, Μισάχ, Αβδεναγώ (3ων παίδων) 17/12ου. Των 60 προπατόρων, από Αδάμ (και Αβραάμ) έως Ιωσήφ (του μαραγκού)18/12ου. Δαβίδ, 26/12ου.
Στην μικρή αυτή λίστα, ούτε λίγο ούτε πολύ, περιλαμβάνονται περισ-σότερα από 90 αρχαιο-εβραϊκά ονόματα! Μπορείτε να μου πείτε πότε τιμήθηκαν στην ίδια τους την χώρα, έστω και μια μοναδική φορά, αντίστοιχα 90 αρχαιοελληνικά ονόματα!
Πρόκειται λοιπόν ή όχι για μια ξεκάθαρη αντικατάσταση προπατό-ρων; Παρασύρονται υποχρεωτικά ή όχι οι Έλληνες στις εθνο-διαμελιστικές σκοπιμότητες του πρωτοϊδρυτή θρησκογεννήτορα Α-βραάμ; Όλη αυτή η αρχαιο-ξενόφερτη πρεμούρα, επιβάλει ναι ή όχι τον διαχρονικό αφελληνισμό, την υποτέλεια και τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων;
Υπενθυμίζω ότι από τον παππού του Αβραάμ: «Σερούχ, από τούτου ήρξατο η ειδωλολατρία... ούτος δόγμα παρέδωσε τιμών προς τους τελευτήσαντας (ημέτερους νεκρούς) δια εικόνων... τούτους (μόνο) να προσκυνούν και σε ιερατικές να αναγράφουν Βίβλους και ως αίτιους των αγαθών και ευεργέτες θεούς (σήμερα ευεργέτες αγίους) αυτούς να νομίζουν»!!! Σουΐδας. «Σερούχ». Βλέπετε να διαφέρει σε τίποτα, η λατρευτική προγονο-αντικατάσταση που επεβλήθη στους σημερινούς Έλληνες;
Η ετήσια εορταστική εθιμοτυπία, αναπαράγει μνήμες. Έχει όμως και συγκεκριμένη χωρητικότητα. Όταν την ξεχειλίσεις με αρχαιοεβραϊκά ονόματα, έχεις πετύχει κάτι εξαιρετικά σημαντικό, έχεις καταλάβει τον μηχανισμό (τις πηγές) αναπαραγωγής εθνικής μνήμης! Σκεφθείτε στον αντίποδα αυτών των εορταστικών καταλήψεων, πόσοι μεγάλοι άνδρες της Ελλάδος, εντελώς ξεχασμένοι δεν τιμώνται ποτέ! Ανάμεσα σ΄ αυ-τούς βρίσκεται κάπου παραπεταμένος και ο αληθινός προπάτορας των Ελλήνων, ο Έλλην!!!
Να ‘ταν όμως μόνο ο Έλλην και οι υπόλοιποι γενάρχες των Ελλήνων, για τους οποίους όχι μόνο αγνοούμαι τις σκέψεις και τις πράξεις τους, αλλά ακόμα και αυτά τα ίδια τα ονόματα τους! Τα διανοήματα των πνευματικών αυτών γιγάντων, εδώ στην ίδια τους την χώρα αποκλείονται και επιδεικτικά αγνοούνται!
Πότε γιορτάζει αλήθεια το καθολικότερο πνεύμα της γνώσης, ο μέγας Αριστοτέλης; Στην πόλη μου εορτάζονται για τον τοπικό άγιο τα «Δη-μήτρια» αλλά όχι και τα «Αριστοτέλεια». Ακόμα και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης... στην σφραγίδα του έχει τον Άγιο Δημήτριο! Τον συγκεκριμένο Δημήτριο τον ξέρουν μετρημένοι Έλληνες θρησκευόμενοι, ενώ τον γίγαντα της φιλοσοφία Αριστοτέλη, τον γνωρίζουν και τον μελετούν, απ’ το ανατολικότερο άκρο της Ιαπωνίας, μέχρι την γη του πηρός! Αν εμείς αυτοκτονούμε πολιτισμικά, δεν φταίνε άλλοι από μας, για την πολιτισμικό νανισμό μας!
Πότε τιμούμε τους τρεις μέγιστους της ανθρωπότητας δασκάλους, τους ηθοπλάστες δραματουργούς Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη;! Ρωτήστε για να δείτε, πόσα ελληνόπουλα μπορούν χωρίς δυσκολία να θυμηθούν και τους τρεις αυτούς παγκοσμίως γνωστούς "θεούς" του έντεχνου λόγου;
Πότε γιορτάζουμε αλήθεια τον Μέγα θεραπευτή και καθημερινό αληθινό μας σωτήρα, τον ευγενέστερο και ιαματικότερο ανθρώπων του πλανήτη, τον μέγιστο των ιατρών Ιπποκράτη;! Περί του λογιότερου των ανθρώπων Σωκράτους; Περί... ;! Περί...;!
ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΜΑΣ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ, ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΜΕΓΙΣΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΣΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗΣ, ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΑΡΑΓΕ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ, ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΠΑΝΔΗΜΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ;

Ή μήπως πρέπει να συνεχίσουμε να βάλουμε ενάντιων τους και να τους αναθεματίζουμε, όπως έκαναν ασταμάτητα οι μεγάλοι πατέρες της εκκλησίας: «βδελιτόμεθα τον Επίκουρον, και την Αριστοτέλους προνοίαν κατηγορούμεν» Θεοδώρητου (Επίσκοπου Κύρου) ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΚΑΚΟΜΥΘΙΑΣ (!) ΕΠΙΤΟΜΗ (ΠΕΡΙ ΠΡΟΝΟΙΑΣ)
Να και κακόμυθος ο Αριστοτέλης!!!
Να ‘σαι καλά βρε επίσκοπε Θεοδώρητε που βοήθησες τους Έλληνες να αποφεύγουν τις κακομυθίες του Αριστοτέλη!
Ενώ λοιπόν ολόκληρη η υφήλιος τους αποδέχεται, και οι ευφυείς ολόκληρης της γης τους χρησιμοποιούν για κάθε τύπο πλουτισμού, εμείς οι απόγονοι τους, με εντολή της πνευματικής μας εξουσίας, συνεχίσουμε ν’ αδιαφορούμε! Μήπως κάποια στιγμή... πρέπει να αυτοπυροβοληθούμε κιόλας, επειδή είχαμε την ατυχία να κοσμούμε την ιστορία μας με τέτοιους ανεπανάληπτους, αξιαγάπητους και λαμπρόσοφους προγόνους;
Επιτέλους κάποιοι πρέπει να μας εξηγήσουν, γιατί έπρεπε να σωθούμε, μόνο, άμα και όταν, πρώτα αναθεματίσουμε τέτοιους προγόνους και μαζί τους οτιδήποτε Ελληνικό;
Γιατί πίσω απ’ την παγκόσμια φιλοθεΐας στην οποία φυσιολογικά συμμετέχει και ο φιλόθεος Έλληνας, πίσω απ’ την αγνή φιλευσέβεια προς τον Θεό, και την φίλτατη πανδότρα φύση... ειδικά για τον Έλληνα πρέπει να καιροφυλακτεί οπωσδήποτε η απαξίωση για το λαμπρότερο κεφαλαίο της ιστορίας του, αυτό της αρχαίας Ελλάδος; Μήπως, όχι επειδή δεν γινόταν ή δεν γίνεται αλλιώς... αλλά επειδή κάποιοι το θέλησαν και εξακολουθούν να το θέλουν έτσι;
Το έθνος είναι μια διαχρονική οντότητα, αν δεν ξέρει από που ξεκίνησε, γιατί θα ξέρει που πηγαίνει! Ξέρετε κανένα έθνος να επιβίωσε στην ιστορία ξεχνώντας τους γενάρχες του;! Να το πούμε σαφέστερα. Προσοχή, το χιλιοδιαπιστωμένο αυτό κενό μνήμης των Ελλήνων, είναι δυστυχώς έντονο σύμπτωμα και προμήνυμα αφανισμού!
Και μια και μιλάμε για ιστοριοθρησκευτική υποτέλεια, κοιτάξτε επιτέλους πόσο άθλια βεβήλωσαν την λιοπερίχυτη κυρά της ιστορίας την "Ελλάδα"! Η Ελλάδα των αμέτρητων ηρώων του πολιτισμού, κάηκε στο βωμό της σωτηρίας! Γεμίσαμε παντογνώστες "θεοφώτιστους" σωτήρες!
Χάθηκαν απ’ τα μάτια των Ελλήνων οι ραφινάτοι εραστές των ερω-τήσεων, οι φιλόσοφοι... αλλά, γεμίσαμε ξενόφερτους άγιους. Όχι μόνο ανέκοψαν την φυσικό δυναμισμό της μοναδικής αυτής χώρας, για δήθεν σωτηριακούς λόγους, αλλά σταδιακά υποδούλωσαν κάθε γωνία της ύ-παρξης της, σε ξενόφερτα ήθη έθιμα, μνήμες και μανίες.
Το απίστευτο δυστύχημα παραμένει, ότι τίποτε απ’ αυτά, ούτε σαν πιθανότητα δεν υποπτεύεται ο μέσος Έλληνας. Το βάρος λοιπόν πέφτει ξανά στους ώμους ολίγων φιλότιμων Ελλήνων. Σε σένα ανώνυμε Έλλη-να αναγνώστη!
Εσύ ο ανώνυμος Έλληνας, με την διαχρονική αίσθηση της εύθηνης σου, έχεις ένα βαρύ, ιστορικό υπόλοιπο χρέους. Χρωστάς στους λαούς της γης, μια τελευταία νίκη, σαν ελάχιστο αντιστάθμισμα της ανεξήγητα βαρύτατης ήττας και ανατροπής σου, απ’ το διδασκαλικό βάθρο του κοινωνικού εισηγητή, του δάσκαλου της αρμονίας και του θεματοφύλα-κα των αξιών. Η βαρύτατη αυτή ήττα, πρέπει οπωσδήποτε να ανατρα-πεί. Οι ορδές των αβρααμο-θρεμμένων πιστών, πρέπει να αναχαιτι-στούν.
Σήμερα το μεγαλύτερο εν εξελίξει παγκόσμιο ιστορικό φαινόμενο, εί-ναι η επέκταση της χυδαίας Δύσης προς την αφελή Ανατολή. Χρέος όλων μας, είναι η ενεργοποίηση των σκεπτόμενων ανθρώπων της Δύ-σης και η σθεναρή προειδοποίηση της Ανατολής για τις τραγικές συνέ-πειες του οικονομικού και πνευματικού εναγκαλισμού της με την Δύση!
Ο εχθρικός κάθε έννοιας πολιτισμού αβραμισμός, δυστυχώς επεκτεί-νεται ακάθεκτος και δεν γνωρίζουμε πόσο θα στοιχίσει τελικά στην πα-νανθρώπινη ιστορία, αν δεν ανατραπεί η ύπουλη κυριαρχία του!

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΡΑΦΕΙ

by Dimitrios Manolakakis on Thursday, 1 December 2011 at 00:37

Παρασκευή, 19 Αυγούστου 2011

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΡΑΦΕΙ

Στη φωτογραφία εικονίζεται η σελίδα 7

του συμβολαίου 2816 (9 Μαΐου 2007,

 τόμος 205/6), σύμφωνα με το οποίο

αναγνωρίζονται δικαιώματα κυριότητας

 εκτάσεως χιλιάδων στρεμμάτων

σε μοναστήρι,

βάσει φιρμανίων των Σουλτάνων

Μεχμέτ Α΄ (1413-1421),

Μπαγιαζίτ Α΄ (1389-1402), Μουράτ Β΄

 (με φιρμάνι της 9ης Απριλίου 1430,

το οποίο σώζεται πρωτότυπο,

επικυρώνει προνόμια

και ιδιοκτησίες μοναστηριών

στο Άγιο Όρος)

 και του Αχτιναμέ του Μωάμεθ του Πορθητή

(1453).  [ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΜΩΝΥΜΟ ΒΙΒΛΙΟ ]

«Όταν ήταν Σουλτάνος των Τούρκων ο Ορχάν (1326-1362) οι καλόγεροι της Κωνσταντινουπόλεως και του Αγίου Όρους βλέποντας να γίνεται κύριος της κατάστασης έστειλαν σε αυτόν το αστρονομικό ποσό των 14.000 τσετινίων στην πρωτεύουσα του τουρκικού κράτους την Προύσα για την εξαγορά των θρησκευτικών ελευθεριών σε περίπτωση άλωσης της Κωνσταντινούπολης. Και ο Σουλτάνος αποδέχθηκε την προσφορά». (Ρ. Βάπουλτ: «Ταξίδια σε διάφορες χώρες», Γ. Σμυρνάκης: «Άγιον Όρος»)

Το 1423 οι καλόγεροι του Αγίου Όρους παραδόθηκαν στον Μουράτ Β’ Της Θεσσαλονίκης και τους έδωσε τα προνόμια που τους είχαν δώσει και οι αυτοκράτορες. Και όχι μόνο δεν τους πείραξαν αλλά με τον καιρό έγιναν ασύδοτοι και καταπίεζαν τους κατοίκους της περιοχής.

Το 1453 οι καλόγεροι των μονών έστειλαν πλούσια δώρα στο Σουλτάνο για την εξαγορά προνομίων όπως και τους δόθηκαν. Επί τουρκοκρατίας χτίστηκαν και καινούργια μοναστήρια γιατί πήγαιναν καλά οι δουλειές τους, αφού οι καλόγεροι σε συνεργασία με τους Τούρκους κατέκλεψαν τον κοσμάκη.

Στις αρχές του 1821 οι καλόγεροι του Αγίου Όρους εγκατέλειψαν τις μονές και από 6000 που ήταν έμειναν μόνο 1000, οι οποίοι και αποδέχθηκαν τους Τούρκους με δεήσεις. Τους παρέδωσαν τα μοναστήρια και τους τάιζαν. Δεν αντιστάθηκε κανένας.

Οι καλόγεροι του Αγίου Όρους ΟΥΔΕΜΙΑ συμμετοχή είχαν στον ξεσηκωμό του 1821, παρά μόνο κατάρες και προδοσία.

Ο οπλαρχηγός Ρήγας Μάνθος σε επιστολή του προς τον Σερραίο Ήρωα του 1821 Εμμανουήλ Παπά γράφει για τους καλόγερους: «Τί να πει κανένας για τη μικρολογία των αγίων πατέρων. Την στυγερή ανελευθεριότητα και μικροπρέπεια αυτών… Δεν βρήκα κανένα γενναίο από αυτούς εκτός από μια επίπλαστη πολιτική».

Όταν ο Σερραίος Εμμανουήλ Παπάς, ζάμπλουτος τραπεζίτης, μέλος της φιλικής εταιρείας, διέθεσε την τεράστια περιουσία του στον Αγώνα, είχε ορμητήριο το Άγιο Όρος. Όσο οι επιχειρήσεις των Ελλήνων είχαν σημαντικά αποτελέσματα κατά των Τούρκων οι καλόγεροι τον ανακήρυξαν αρχηγό τους.

Όταν οι επαναστατικές δυνάμεις συνετρίβησαν στην Κασσάνδρα από τον Τούρκο Αβδούλ Αμπούδ πασά και ο Σερραίος ήρωας είχε δαπανήσει όλη του την περιουσία στον αγώνα, ζήτησε από τους καλόγερους δάνειο 2.200 γρόσια για να πληρωθούν τα πληρώματα των πλοίων που έφεραν πολεμοφόδια. Όχι μόνο δεν έδωσαν το ευτελές αυτό ποσό, αλλά, ΟΛΑ τα μοναστήρια σε ολονύκτιες λειτουργίες καταριόταν τον Εμ. Παπά και ομόφωνα όλοι οι καλόγεροι των μονών αποφάσισαν όχι μόνο να τον παραδώσουν, αλλά αξίωναν τη μονή Εσφιγμένου, στην οποία είχε καταφύγει, να τον παραδώσει αμέσως. Για να εξευμενίσουν τον Τούρκο πασά του έδωσαν το αμύθητο ποσό των 2.500.000 γροσίων  όπως φαίνεται από τις επιστολές του Τούρκου διοικητή του Αγίου Όρους (την  9 Νοεμβρίου 1821). (Κ. Βακαλόπουλος: «Νεότερη Ιστορία της Μακεδονίας»- Γ. Λαυριώτης: «Μεγ. Ελληνική επανάσταση»).

Οι άνανδροι και απόλεμοι αυτοί κηφήνες, οι αιώνιοι προδότες δεν έριξαν ούτε ένα βόλι κατά των Τούρκων. Με επιστολή τους την 14η Μαϊου 1854 οι ίδιοι αυτοί αρνησιπάτριδες, έστειλαν επιστολή στον Τούρκο σερασκέρη Ταϊπ Μπέη, με την οποία αποκήρυξαν την επανάσταση και τους επαναστάτες και ζητούσαν να τους στείλει στρατό για την προστασία τους από τους «καταραμένους Έλληνες». (Δρανδάκης). Αυτοί ουδέποτε αισθάνθηκαν Έλληνες.

Επί τουρκοκρατίας οι καλόγεροι των μονών θέσπισαν τη μόδα των ιερών λειψάνων και των θαυματουργών εικόνων και θησαύρισαν από την αγωνία του κοσμάκη, ακριβώς το ίδιο και χειρότερα γίνεται σήμερα. Τη δεκαετία του 1980 έφεραν στη Θεσσαλονίκη την εικόνα «Άξιον Εστί» του Αγίου Όρους. Της έγινε επίσημη υποδοχή, αρχηγού κράτους και μέσα σε μία εβδομάδα είχε εισπράξει 53.000.000 δρχ. και όταν έκανε το Υπουργείο Οικονομικών λόγο για φορολόγηση του ποσού δέχθηκε σφοδρότατη επίθεση.

Όλοι οι κατακτητές του Αγίου Όρους σεβάστηκαν την ιερότητά του, εκτός από τους ίδιους τους ίδιους τους καλόγερους, οι οποίοι είχαν κατοχυρώσει νομικά και το δικαίωμα της ζητιανιάς για να φυλάει ο Θεός τους ελεήμονες.

«Με το πρόσχημα ότι βοηθούνε τους φτωχούς  οι καλόγεροι έκαναν όλους τους Έλληνες φτωχότερους» παρατηρεί ο ιστορικός Ζώσιμος. «Όποιος μάζευε πιο πολλά χρήματα από ζητιανιές γινόταν ηγούμενος της μονής». (Πόποκε 1739-1740).

Το 1749 ιδρύθηκε από τη μονή Βατοπεδίου, η «Αθωνιάς Ακαδημία» ή «Αθωνιάς Σχολή» που ήταν αντίθετη σε κάθε σκέψη εξέγερσης και επανάστασης, γιατί είχαν τα προνόμια και ήταν ευτυχισμένοι. Όμως η σχολή αυτή έκλεισε μετά από μηχανορραφίες των καλόγερων.

Η ζωή των μεμονωμένων μοναχών στο Άγιο Όρος αρχίζει κανονικά τον 7ο αιώνα που παρουσιάστηκαν οι πρώτοι ασκητές στο Όρος μέσα σε ξύλινες καλύβες (λάβρες),σκυλεύοντας τα ερείπια των Ελληνικών Ιερών βρίζοντας και αναθεματίζοντας την Ελλάδα, για να ανοίξουν τις πύλες του εβραϊκού παραδείσου.

Το 1393 ο Εμμανουήλ Β’ Παλαιολόγος υπέγραψε το καταστατικό του Αγίου Όρους που ισχύει και σήμερα.

Τον 14ο αιώνα υπήρχαν 300 μοναστήρια που αφάνισαν οι Ισπανοί με τον Ρογήρο.

Τα μοναστήρια που υπάρχουν σήμερα στο Άγιο Όρος είναι τα εξής: Μεγίστης Λαύρας (963), Βατοπεδίου (972), Ιβήρων (980), Ξηροποτάμου (10ος αι.), Δοχειαρίου (10ος αι.) Φιλοθέου (10ος αι.), Ξενοφώντος (10ος αι), Εσφιγμένου (10ος αι.), Καρακάλου (11ος αι.), Κουτλουμουσίου (13οςαι.), Διονυσίου (14ος αι.), Παντοκράτορος (14ος αι.), Σίμωνος Πέτρας (14ος αι), Κασταμονίτου (14ος αι.), Γρηγορίου (14ος αι.), Σταυρονικήτα (1533), και Αγίου Παύλου (18ος αι.) (Συν. 17).

Σερβική Μονή Χιλανδαρίου, Βουλγαρική Μονή Ζωγράφου και Ρώσικη Μονή Παντελεήμονα. Δηλαδή είκοσι κοινοβιακά μοναστήρια στα οποία μονάζουν περίπου 2.500 καλόγεροι εκτός των τριών ξένων μονών.

Εκτός των κοινοβίων υπάρχουν και σκήτες προς το άκρον του Ιερού Όρους, όπου ασκητεύουν πραγματικά άνθρωποι που νίκησαν τις απαιτήσεις της ύλης και τις αδυναμίες της σάρκας και με την ευσέβειά τους έχουν αγγίξει το θείο. Ξέρουν τί ζητούν και γιατί μονάζουν, ξέρουν γιατί ήρθαν και τί ψάχνουν να βρουν. Μπορεί να μη συμφωνώ μαζί τους αλλά ειλικρινά τους θαυμάζω.

Βέβαια κάνω και στην περίπτωση αυτή τον διαχωρισμό μεταξύ του κατώτερου κλήρου από τη μία και του ανώτερου με τους μοναχούς από την άλλη. Πολλοί κατώτεροι ιερωμένοι, ένας μικρός αριθμός μοναχών και ελάχιστοι ανώτεροι κληρικοί, αγωνίστηκαν για τη σωτηρία της Ελλάδας, σφαγιάστηκαν, παλουκώθηκαν, κρεμάστηκαν και γδάρθηκαν ζωντανοί. Η Ελλάδα γη που αγκάλιασε τα βασανισμένα παιδιά της, τους τιμά, τους θυμάται και τους προσφέρει τον αμάραντο στέφανο της δόξας.

ΠΗΓΗ: «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΡΑΦΕΙ» Του Στρατηγού και συγγραφέως κ. Γεράσιμου Καλογεράκη, εκδόσεις Δίον. Πηγή εικόνας: http://www.freeinquiry.gr